İlişkide hem iç içeyiz hem de özgür

Bence hiç kimse. Onların yerinin doldurulacağını düşünmüyorum.

Sadece kendimi anlatabilirim... Büyülü şeye kendimi kaptırmamamdan geliyor herhalde. Çok disiplinliyim, sorumluluklarımın çok bilincindeyim. Acele etmiyorum. Her şeyin çok ağır ve yavaş ilerlemesini istiyorum. Oyunculuk, hayatım boyunca yapacağım bir meslek. Bu arada isim olmak biraz da şansla ilgili. Gelen projelerle ilgili. Birbir Gece ve TMC ortaklığı çok önemli. Doğru insanlarla çalışıp doğru ilişkiler kurduğumu düşünüyorum. Doğru ilişki kurmak için çabalamıyorum. Şu yönetmenin elinde şöyle bir senaryo varmış, nerelere gidiyor acaba, hangi davetlere katılıyor, diye takip etmiyorum. ''Hıh! Çatlayın, patlayın, yılda 10 film çekiyorum'' da demiyorum. Bunu yapmak için çalışmıyorum. Dolayısıyla ağır gidiyorum, bu anlamda şanslıyım.

Ben tek bir konuda mütevazı olamayacağım. İki sezondur ilk gününden, bugüne kadar olan süreçte, yani insanların beni tanıma sürecinde ''iyi'' durduğumu düşünüyorum. Bu hayata, negatifliklere, göz kamaştırıcı herşeye rağmen iyi durduğumu düşünüyorum. Arkadaşlarım hiç değişmedi, yeni insanlar hayatıma girmedi. Bu yaptığım bir seçim değildi, ama böyle yaşıyorum. Arkadaşlarımın ''Biz değişiriz ama sen değişmezsin'' demesi bana yetiyor zaten.

Dizi başlayınca annemden ayrıldım. Yalnız yaşamaya başladım. Ama tabii bu haftanın 3 günü onda kalmamı engellemiyor. Ben yine odama girip ''Anne lütfen biraz dışarıda durur musun? Yine odamın penceresinden erik ağacını seyredeceğim'' falan diyorum. Arkadaşlarım benim için çok önemli. Onlarla buluştuğum zaman her şeyden uzaklaşıyorum. Konservatuar arkadaşlarım, bebeklik arkadaşlarım. Beraberken playstation'lar oynuyoruz, gece çıkıp dışarıda da eğleniyoruz.

Bilinçli olarak hiçbir şekilde hazırlamadılar. Ama hayata karşı çok güzel hazırladılar. Yaşanacak olan her şeyi farkında olduğum için avantajlıydım. Zaten şu anda yaşadığım zorlukların çok daha fazlasını konservatuardayken psikolojik olarak atlattığım için ben gardımı almış, zırhımı kuşanmıştım. Bir role hazırlanırken ne gibi zorluklardan geçeceğimi farkındaydım, başıma neler geleceğini, nasıl insanlarla karşılaşacağımı tahmin ediyordum iç güdüsel olarak.

Anne ve babam, her zaman ''Hayatında hiçbir zaman samimiyet ve laubaliliği karıştırma'' derlerdi. Babam ise hep ''Çok büyük zorluklarla karşılaşacaksın, küseceksin, sakın arkanı dönüp gitme'' derdi. Sorunlara ''Karşıdan bakma, içine gir, sen çöz, ağla'' derdi. O anlamda çok güveniyordu bana. Çok parladığım dönemi göremedi ama onun içi rahattı yani. Sözünü dinliyordum çünkü onun. Bu mesleğin içinde olduğumuz için ablamla beni sakınma durumları vardı. Hatta diğer arkadaşlarımın ailelerinden daha sıkılardı.

''Sana güveniyoruz, karşı tarafa güvenmiyoruz'' derlerdi. O dönemdeki özgürlük anlayışım için çok isyan ederdim. Çok savaşmışımdır onlarla. O zaman ne kadar isyan etsem de şimdi iyi ki böyle yetiştirilmişim diyorum. Bu yüzden ben otokontrolü çok yüksek biri olarak büyüdüm, büyümeye de devam ediyorum. Şu an 26 yaşındayım ama küçük bir oğlan çocuğu da olabiliyorum, zaman zaman karşı tarafı inandıramayacak kadar otokontrolüm yüksek de olabiliyor.